Zjawisko czasu i przestrzeni oraz grawitacji.

Grawitacja to siła kosmosu która spaja materię, określa ona rozwój wszechświata i jego przyszłość, działa ona w skali setek lat świetlnych, ale też pojedynczych atomów, które w jakiś sposób ją wytwarzają by mogła się zsumować do grawitacji galaktyk czy układów planetarnych. Grawitacja ma wpływ na przestrzeń i na upływ czasu, czym większe natężenie pola grawitacyjnego tym upływ czasu jest wolniejszy. W warunkach planetarnych są to miliardowe części sekundy na każdą sekundę upływającego czasu, dylatacja ta jest więc niewielka. Zjawisko tego typu dylatacji wynika z analizy teorii względności i odpowiednich przekształceń wzorów. Pole grawitacyjne jest najbardziej trudnym do uchwycenia zjawiskiem co do swojej istoty, gdyż jest ono z jednej strony oddziaływaniem należącym do oddziaływań słabych, a jednocześnie jest ono rzeczywistością przejawiającą się w najbardziej jaskrawy sposób i dotyczącą ściśle określonych warunków funkcjonowania cywilizacji. To właśnie pole grawitacyjne jest łącznikiem pomiędzy masą, a przestrzenią o nie rozumianej co do swojej istoty wzajemnej interakcji. Czas, przestrzeń, pole grawitacyjne i materia, są wzajemnie połączone i tworzą rzeczywistość, określoną ich cechami. Najlepiej poznana pod względem swoich cech i właściwości jest materia, która jest najbardziej ewidentną emanacją sił kosmosu, z którą mamy bezpośredni i fizyczny kontakt uwarunkowany zdolnościami percepcji i zdolnościami poznawczymi. Nie dostrzegamy jednak przestrzeni, która jest trudna do uchwycenia, istnieje ona w tle i nie wiele o niej wiemy, z kolei czas wywierający istotny wpływ na funkcjonowanie życia na Ziemi, jest niewidzialnym oddziaływaniem, które wplata się we wszystkie wątki działalności ludzi wyznaczając ramy, poza które nikt nie jest wstanie wykroczyć. Charakterystyczne jest, że żyjąc zanurzonym w polu grawitacyjnym, nie odczuwamy faktu dotyczącego spowolnienia tempa upływu czasu, gdyż zewnętrzna materia i przestrzeń, oscylują w tym samym tempie, wszystkie procesy zatem przebiegają w tym samym tempie i nie ma między nimi dylatacji. Najbardziej interesującym tutaj jest sam mechanizm, za pośrednictwem którego dochodzi do dylatacji czasu w ośrodkach o różnym natężeniu pola grawitacyjnego, bo sama znajomość matematyki nie uprawnia i w tym przypadku do konkretnych działań w zakresie technologii, by tym samym można było wykorzystać całą tą wiedzę w praktyce. Całość kosmosu jest podzielona na różne strefy dylatacji o innym tempie upływu czasu ale jej wartości są tak niewielkie, że nie wydaje się on zachowywać stosownie do tego rodzaju podziału spowodowanego samą grawitacją statyczną - zauważmy, że nie wyszliśmy jeszcze poza fazę eksploracji własnego systemu planetarnego, by to sprawdzić w szerszej skali. Wyjątkiem są czarne dziury, gwiazdy neutronowe i pulsary, przy bliskości których istnieje potężne pole grawitacyjne - tam dylatacja czasu jest setki milionów i miliardy razy większa niż w warunkach Ziemi, w warunkach istniejących w okolicach czarnych dziur dylatacja czasu wynosi 100 procent - czas na "powierzchni" czarnej dziury zatrzymuje się zupełnie. Być może dochodzi w przypadku bardziej masywnych czarnych dziur do przekroczenia wartości 100 procent spowolnienia, jednak efekt tego rodzaju zjawiska jest tutaj raczej trudny do uchwycenia i chyba jednak nie ma potwierdzenia w dotychczasowych obliczeniach bazujących na fizyce czarnych dziur. Z innego podejścia do analizy fizyki wynikają pewne pytania, na których istnieje mało konstruktywna odpowiedź we współczesnej fizyce teoretycznej i eksperymentalnej, zjawiska które mają związek z polem grawitacyjnym są dostrzegane powszechnie w życiu codziennym, jednak nie w stopniu umożliwiającym ich opanowanie i wykorzystanie w określonych celach praktycznych.