Napęd reakcyjny impulsowy.

W latach 30 - tych zeszłego stulecia Harry W. Bull zaprezentował rodzaj napędu bezwładnościowego impulsowego wykorzystującego ruchome ciężary i elektromagnesy oraz potwierdził eksperymentalnie słuszność swoich przypuszczeń w roku 1935. Jako wynalazca spotykał się ze sceptycznie usposobioną większością naukową, która uważała, że tego typu urządzenie nie będzie funkcjonować poprawnie, jednak H. W. Bull był przekonany, że tego typu metodą będzie można w przyszłości napędzać statki kosmiczne. Nie mam dalszych informacji, co stało się z tym wynalazcą później jednak jego metoda nie została zastosowana w jakimkolwiek silniku, do czasów dzisiejszych. Co zadecydowało o takim rozwoju sytuacji - prawdopodobnie niechęć do nowości oraz coraz większe zainteresowanie konwencjonalnymi środkami napędu utrudniło badania i rozwój tego typu napędu.



Jednak w czasach gdy urządzenie było zaprezentowane niewiele osób zdawało sobie sprawę z jego potencjalnych możliwości zastosowania. W owych czasach, gdzie nikt prawie jeszcze nie mówił o eksploracji kosmosu, gdzie nie było większego zainteresowania rakietami, temat został prawie całkowicie zapomniany. Upłynęło już od tamtego czasu wiele lat i można sobie tylko wyobrażać jaki postęp mógłby się dokonać, gdyby na przestrzeni tego czasu pracowano nad ulepszeniem tego typu silników impulsowych, a nie nad napędem rakietowym.
Schemat przekazania sił w silniku impulsowym
Zastosowanie magnesów lub elektromagnesów
Rozruch magnetyczny z powrotem mechanicznym lub prądem zmiennym w przypadku elektromagnesów

Jak widać system jest sparowany takimi samymi masami, jedyną różnicą jest zwielokrotnienie sił za pośrednictwem sprężyny umieszczonej na górze. Gdyby system nie miał przeciwwagi tzn. nie byłby sparowany, urządzenie nie działałoby, bo siły dynamiczne nie miały by oparcia o siebie. W dolnej pozycji magnesu dolnego nie dochodzi do przekazania energii na sposób sprężysty, energia zostaje wytracona poprzez zmianę m. in. na ciepło, w praktyce jest to siła krótkotrwała będąca w kontraście z długo-trwającą siłą pochodzącą od sprężystego przekazania siły u góry urządzenia. Polaryzacja cewki jest w tym przypadku zmienna i należałoby zaprojektować odpowiednie zasilanie poprzez sterownik elektroniczny, bo to urządzenie wymaga wykorzystania dwukierunkowych sił magnetycznych, więc jedna z cewek musi zmieniać cyklicznie polaryzację. Odległość między masami-cewkami nie powinna być zbyt duża, należy wziąć także pod uwagę fakt, że górna masa spada w polu grawitacyjnym, a druga ma je pokonać więc należałoby jakoś obejść ten fakt, tak aby urządzenie działało zgodnie z główną ideą. Urządzenie działałoby z pominięciem tego problemu w pozycji poziomej, jednak aby przeciwstawić siły występujące podczas pracy urządzenia przeciw grawitacji, co jest głównym zadaniem urządzenia w założeniu, konieczne jest co najmniej ustawienie go pod chociaż nieznacznym kątem w stosunku do poziomu.
Innym rozwiązaniem opracowanym przeze mnie w celu ulepszenia tego typu napędu reakcyjnego jest umieszczenie poszczególnych poruszających się obciążeń pod małym kątem w stosunku do płaszczyzny poziomej tak by siły mniej więcej zerowały się wewnątrz a na zewnątrz generowałyby się siły większe poprzez dłuższe przekazanie siły na sprężyny. Całość oparta o elektromagnesy i elektroniczne sterowanie działałaby synchronicznie, wytwarzając siłę nośną dla określonych maszyn mogących poruszać się w atmosferze i próżni.


Komentarze

Popularne posty