Siła H. Lorentza jako napęd dla statków kosmicznych.

Siła Lorentza jest to siła działająca na przewodnik, przez który płynie prąd elektryczny, przewodnik ten znajduje się w polu magnetycznym o znanej indukcji pola magnetycznego. Siła ta jest proporcjonalna do wektora indukcji magnetycznej, natężenia prądu elektrycznego płynącego w przewodniku i przekroju tego przewodnika, a co za tym idzie gęstości ładunku elektrycznego. Wynika ona z tego, że elektrony są podatne na pole magnetyczne, ponieważ są nośnikami ładunku elektrycznego. Pole magnetyczne stara się zakrzywić tor przemieszczania się tych elektronów, a elektrony znajdują się w sieci krystalicznej metalu więc to pole oddziałuje na cały przewodnik wywierając na niego wpływ i doprowadza to do przemieszczenia się tego przewodnika, bo elektrony zderzają się z atomami sieci krystalicznej przekazując im swoją energię. To zjawisko można wykorzystać do wygenerowania siły ciągu w warunkach próżni kosmicznej co może stać się użyteczne do napędu statków kosmicznych. W warunkach wody, sama woda jest przewodnikiem, w związku z czym jest ona wprawiana w ruch dzięki prądowi przez nią płynącego i polu magnetycznemu bezpośrednio.

Gdyby na torze przemieszczania się rurki mosiężnej na rysunku powyżej postawić przegrodę nieferromagnetyczną związaną z resztą systemu, całość mogłaby zostać przemieszczona za pomocą jedynie sił magnetycznych i prądu.

System na powyższym rysunku wykorzystuje siłę Lorentza do uzyskania napędu w przygotowanym stanie pro-grawitacyjnym uzyskanym przez wykorzystanie specjalnych wysięgników na które działa siła odśrodkowa. 

Przygotowania do własnego eksperymentu.